„[J]edziemy ku zaspokojeniu nie wybierając pragnień”, pisze misza sagi w wierszu
otwierającym tom, definiując w ten sposób istotę miłościwie nam panującego reżimu
produkcji. Ale z perspektywy czytelnika ważniejsze jest to, że wyznacza tu horyzont
własnych obsesji twórczych: [doomer wave] w swojej kompozycji do złudzenia przypomina
życie współczesnych, z powracającymi cyklami hiperstymulacji i depresji. Kiedy nastaje
świat, w którym „wszystkie słowa rymują się ze sobą”, byt staje się rozgotowanym spaghetti;
rentę pomylić można z zen, karczowanie lasów z łykaniem Xanaxu, Victora Jarę z kryzysem
nadprodukcji. W mroku historii jest jednak jeszcze światełko – rozpala je dyscyplina
wyobraźni. Dzięki niej nie przestajemy marzyć o „którymś z możliwych”, w którym kule
omijają Komunardów. (Dawid Kujawa)

[M]isza sagi tworzy odjechany konstrukt, w którym zderza ze sobą wersy z pogranicza; adult
animation, gier komputerowych, wschodnich mantr i europejskiej filozofii. Zderzenie tych
pozornie nieprzystających porządków, pozwala mu zajrzeć pod podszewkę rzeczywistości, by
ujawnić rządzące nią machinacje. Czy Nietzsche zasmakowałby w sojowym latte? Pod jaką
nazwą Kierkegaard zrobiłby sejwa? O czym śni Samarkanda? Całość to mocno wciągająca
podróż z czającym się za rogiem kapitaluchem. (Justyna Kulikowska)

‍

MISZA SAGI
Pracował w różnych miejscach, bujał się tu i ówdzie. Publikowany, ale wciąż debiutuje, coś
tam kmini, kombinuje. Lubi sport (czynnie: tenis stołowy, biernie: sumo), muzykę
(jakieś lofi/ chill beats to relax/ study to, doomer music vol., etc.), książki, podróże, ogólnie
różne takie (takie).