Książka jest zbiorem krótkich opowiadań. Rzecz dzieje się w Polsce, w Stanach, w apartamencie Lewandowskiego, pod czarnym mostem w Nowej Rudzie, w schronisku w drodze na Wielką Sowę. Raz towarzyszymy bohaterowi na pokładzie samolotu wraz z Mironem Białoszewskim, innym razem błąkamy się z nim po przydrożnym parkingu w towarzystwie sąsiada, zdziwaczałego pracownika firmy produkującej programy telewizyjne. Są też łąki, klatki, bloki, parki, psy.  Staruszkowie siedzą obok dzieci, a przyjaciele ściskają się przy jednym stole z wrogami. Pojawia się David Bowie, Olga Tokarczuk, Jakub Żulczyk, piłkarze oraz drobni cwaniaczkowie. Główny bohater to współczesny, wielkomiejski everyman, udręczony, kulturalny żebrak wrzucony w kontekst wypełniony lękiem, Polską, późnym kapitalizmem i machinę wojenną. Całość jest surrealna, purnonsensowa, czerpiąca z mrocznych emocji. Trochę poezja śpiewana, trochę punk. Głośniki są wystawione na parapet i grają głośno. Ludzie wyprowadzający psy podnoszą głowy. Pies z tytułu i tytułowego opowiadania jest metaforą depresji.

‍